Her şeyin güzel olacağını bilmek, hayata umut beslemek, kendini yenilemek; her zaman güzellikleri getirir. Birçok şeyi kendimizden biz uzaklaştırıyoruz. Biz hayata kızgın oldukça hayat bize güleryüzünü hiç göstermeyecek; biz bunu anlamadan da hayat bitecek. Önce kendimizi sevelim, hayatı, canlıları. İşlerimizin yolunda gitmesini gerçekten gönülden isteyelim. Hırs ve intikam duygularıyla değil. Etrafımızdaki kızgın insanların iyi enerjileri nasıl emdiklerini ve yok ettiklerini gördükçe, iyi enerjinin daha çok üretilmesi gerektiğini düşünüyorum.Kötü örneklerden etkilenmeden inadına iyiyi yaymaya devam edip hepbirlikte dünyayı güzelleştirelim. Bu fikirler için toz pembe hayal diye düşünenler bir daha düşünüp hiç olmazsa denemeyi göze alsınlar ve sonuçları yaşayınca yorum yapsınlar.

Yaşamak değerli, sevmek de öyle. Öyleyse nedir bizim kaygımız, güvensizlik mi? Kime ve neye güveneceğimizi şaşırdık artık, can dostların bile sırt çevirdiği bir zamanda. Herkes, kendi çıkarları için ekmek paylaştığı insanları bile sırtından vurmayı adet haline getirmiş ve bunu hiç utanmadan savunur hale gelmiş! Bile bile yaptıkları yanlışları pişkince yanlış değil de mecburiyet gibi göstermeler, gününü gün etmek adına, dostunun arkasından iş çevirmeler, bunu da hiçbirşey yokmuş gibi tavırlarla desteklemeler... Bu mu paylaşım, bu mu dostluk? Yaşamaktan değil de, bunlardan sıkılıyor işte insan. İnanılmaz bir gönül yorgunluğu, yazık!

yağmur deli gibi yağıyor ve ben hiç umursamıyorum, yağmur iliklerime kadar işlemiş ve ben üşümüyorum, damlalar düşüyor yüreğime; yüreğim acımıyor, yalnız seyrediyorum ve gözlerimi kapatıyorum; daha fazla hissedebilmek için duygularımı, belki böylece acımı da...

yanılıyor muyum?.. gözlerinde beni mi gördüm? yoksa seviyor musun beni, nasıl oldu, ne zaman ve nasıl farkedemedim? oysa kimseyi sevemezdin sen, nasıl oldu da görmedin? benden önce sevmen gereken SENİ?!

Hayatı Paylaşmak

Bir sıkıntıyı, sevinci; hayatı paylaşabilmek değil midir aslolan? Ne olursa olsun birbirine destek olabilmek, güvenebilmek; kazancı da, kaybı da karşılıksız paylaşabilmek!.. Bunun değerini bilen kaç kişi var etrafımızda? Kimsenin kimseye güveni, saygısı, sevgisi kalmadı. Peki bizi bu hale ne getirdi? Bir çok insani değere sahip çıkamayışımız olabilir mi? Çocuklarımızı yetiştirirken öğretmeye üşendiklerimiz mesela! Oysa bu çocuklarımızın bizden uzaklaşmasına da sebep olmuyor mu? Onların sosyalleşme zannederek gittikçe daha içe kapanık ( özellikle bilgisayar kurtları), daha kuralları olmayan ( çünkü bunu özgürlük zannediyorlar), ayrıca daha güvensiz ve güvenliksiz ortamlarda kurdukları ilişkiler, toplumsal bir değerle ölçülebilir mi? Geleceğin toplumu olacak olan bugünün gençleri, paylaşmayı kendi değerleri ölçüsünde algılıyor ve bunları mesaj içerikleri, sosyal ağlar v.b. adlandırıyor; hayatı paylaşmak bugün azaldıysa yarın yok olabilir!.. Öyleyse birşeyler yapmamız gerekir, çünkü hayat herşeye rağmen çok güzel! Değerlendirmek gerekecek çok fırsat, sevilecek ve paylaşılacak çok şey çıkacak karşımıza ömrümüz boyunca, yeter ki paylaşmaktan korkmayalım; özellikle sevgiyi...